69. List okrężny

Carissimi!

W tym miesiącu, czerwcu, cały świat korzy się u stóp Jezusa Eucharystycznego. W głębokim rozmodleniu wylewa swe uczucia wobec utajonego Bóstwa: Adoro Te devote latens Deitas.

Triumf Eucharystii

Przeżywamy wielki triumf Eucharystii. Jezus Eucharystyczny nie odbie­rał nigdy takiej czci, jak w obecnych czasach. Odbywający się w tych dniach międzynarodowy Kongres Eucharystyczny jest żywiołową manifestacją uczuć i wiary w Chrystusa Eucharystycznego. Tak spontanicznych, wprost namiętnych objawów wiary, świat katolicki dotychczas nie przeżywał.

Podobna manifestacja eucharystyczna nie byłaby do pomyślenia 50 lat temu. Potrzeba było narzędzia, którym Opatrzność Boża się posłużyła do rozpalenia w świecie katolickim wielkiego ognia, ogarniającego swym płomieniem wszystkie lądy świata.

Ks. Segur 19 kwietnia 1880 r. pisał do biskupa Temisier, inspiratora Kongresów Eucharystycznych: „Zdaje mi się, że gdybym został papieżem, głównym celem mego pontyfikatu byłoby wprowadzenie na nowo codziennej Komunii świętej. Zdradziłem się z tej myśli papieżowi Piusowi IX, lecz możliwe, że czas jeszcze nie nadszedł. Papież, który to uczyni pod natchnieniem Ducha Świętego, będzie odnowicielem świata".

Pius X

Tym papieżem, który przywrócił praktykę codziennej Komunii św., był Pius X nowy dobroczyńca ludzkości, beatyfikowany przez Piusa XI! jako „Papież Eucharystii naszych czasów" (słowa Piusa XII).

Pius X mawiał: „Chrystus przyszedł ogień rzucić na ziemię, lecz niestety - brak podpalaczy". On sam stał się wielkim podpalaczem - ignis ardens. Za jego przykładem i dzięki jego modlitwie znaleźli się następcy na Stolicy Apostolskiej, jak również biskupi, kapłani i katolicy świeccy, którzy podtrzymywali i podtrzymują ogień miłości ku Eucharystii.

Historyczne dekrety Piusa X stały się wielką kartą Eucharystii magna charta Eucharistiae. Jest to dekret Sacra Tridentina Synodus, dotyczą­cy codziennej Komunii św., ogłoszony 20 grudnia 1905 r. oraz wydany nieco później, dekret Quam singulari o wczesnej Komunii św. dzieci.

Szczególniejsze znaczenie posiada dekret o codziennej Komunii św. wiernych. „Jezus Chrystus i Kościół pragną, by wierni zbliżali się każdego dnia do Stołu Pańskiego" - oto główna dominanta tego dekretu.

Aż do ostatnich dni pracuje Pius X nad tym, by na każdy dzień zbliżyć dusze do Boga w Hostii ukrytego.

Jakie wzruszające słowa zwraca do włoskich kapłanów adoratorów krótko przed śmiercią. Słowa te są niejako testamentem eucharystycznym tego wielkiego papieża.

„Zachęcajcie do częstej Komunii świętej lud a zwłaszcza dzieci. Zapyta ktoś: Czy każdego dnia ma być Wielkanoc? Tak! Z pewnością! Każdego dnia! l zdamy surowy rachunek przed Bogiem, jeśli tego nie osiągniemy!"

Benedykt XV

Następca Piusa X, papież Benedykt XV w całej pełni docenia do­niosłość dekretów eucharystycznych. Z jego polecenia Sekretarz Stanu podpisuje reskrypt papieski, który opiewa między innymi: „Jego Świą­tobliwości Benedyktowi XV nic bardziej nie leży na sercu jak to, by wiernie przestrzegano dekretów: Sacra Tridenrina Synodus i Quam singulari ogłoszonych przez jego poprzednika".

Benedykt XV też usankcjonował dekrety eucharystyczne Piusa X w nowym Kodeksie Prawa Kanonicznego (kań. 853, 854, 859, 860, 863).

Pius XI

Pius XI wysyłając w r. 1927 na Krajowy Kongres Eucharystyczny do Bolonii kard. legata Boggiari, wyraził swój smutek, że nie zachowuje się dokładnie dekretów eucharystycznych i polecił ich bezwzględne wykonanie.

Z polecenia Piusa XI, ks. bp Jorio, sekretarz Kongregacji Sakramentów 1928 r. pisał: „Apeluje się do ordynariuszy miejscowych, by w sprawozdaniach wysyłanych co 5 lat do Stolicy Świętej zdali sprawę z wiernego wykonania dekretów. Apeluje do gorliwości księży pro­boszczów, kaznodziei, dyrektorów naszych szkół i internatów, by zwrócili szczególną uwagę na doniosłość sprawy".

Pius XI zatwierdził 3 sierpnia 1938 r. instrukcję Kongregacji Sakramentów w sprawie codziennej, zbiorowej Komunii św. w seminariach, kolegiach i internatach. Oto wstęp do tej instrukcji: „Ten zwyczaj, źródło dobrodziejstw bez liczby, należy nie tylko pochwalić, lecz jeszcze bardziej rozszerzyć, zarówno wśród dorosłych, jak również wśród młodych i dzieci".

Pius XII

Papież Pius XII wskazuje ludziom na Eucharystię, jako wezwanie do ducha ofiary, zasadę chrześcijańskiej miłości i jedności, na istotne źródło moralności. Przywiązuje bardzo wielkie znaczenie do czynnego uczestniczenia we Mszy św. i częstego przyjmowania Komunii św.

Kongregacja Konsystorialna 14 czerwca 1941 r. na wyraźne jego polecenie gorąco zachęca ordynariuszy całego świata, by pouczali wiernych o istocie i skuteczności Najświętszej Ofiary. Wierni winni też przystępować do Komunii św. ilekroć uczestniczą w Najświętszej Ofierze.

Przejęty żarliwością eucharystyczną, z okazji swego biskupiego jubileuszu Ojciec Św. 13 maja 1942 r. odzywa się w te słowa: „Tak jak w pierwszych wiekach, tak i dzisiaj dogmat Eucharystii jest centrum wiary. Trzeba, by ta wiara w Eucharystię z dnia na dzień pogłębiała się coraz bardziej w Kościele".

Wskazuje też, że oddalenie się tego podstawowego dogmatu Wieczernika jest przyczyną obecnej udręki ludzkości.

Do tej samej myśli powraca Pius XI w encyklice „Mystici Corporis" (29 VI 1943 r.).

Lecz przede wszystkim encyklika Mediator Dei z dnia 20 listopada 1947 r. daje pogląd na całą doktrynę eucharystyczną Piusa XII. Cała jej druga część jest poświęcona kultowi eucharystycznemu.

Nadto we wszystkich przemówieniach radiowych, skierowanych do kongresów eucharystycznych różnych krajów, Pius XII bez przerwy nawiązuje do tego tematu.

Owoc przeobfity

Zbawcze dekrety Piusa X wydały owoc przeobfity. Przez nie nastą­piło wielkie odrodzenie Kościoła w pierwszej połowie XX wieku. Wspaniały rozwój Akcji Katolickiej, rozwój misji, instytuty świeckie, podniesienie poziomu życia wewnętrznego tak wśród kapłanów jak i świeckich, wzmożenie ruchu liturgicznego, idea Królestwa Chrystusowego, wzmożenie autorytetu Stolicy Apostolskiej, oto najbardziej rzucające się w oczy owoce duchowego ruchu Piusa X.

Na Krajowym Kongresie Eucharystycznym w Algierze w r. 1939 O. Pineau ze Zgromadzenia Ojców Białych wywołał olbrzymie porusze­nie, uchylając rąbka eucharystycznego tycia czarnej Afryki, ziemi zdobyczy apostolskich:

„Tego olbrzymiego pędu do wiary - mówił J. Pineau - bez Eucharystii nie można sobie wytłumaczyć. Jeśli chrześcijanie posiadają tam głębokiego ducha wiary, to dlatego, że komunikują. Czekając 19 wieków, ich dusze są głodne Chleba Bożego. Toteż w niektórych misjach puszki okazały się niewystarczające. Trzeba było konsekrować w koszykach. Stacja misyjna Kabagagi posiada tak olbrzymie cyborium, że może pomieścić 16.000 komunikantów. W dni świąteczne jest tak wielki napływ, że przez godzinę, komunikuje 4, 5 lub 6 kapłanów".

„l czyż nie zawsze Wielkanoc?" - zapytał Mgr Dellepiane, delegat pap. w Kongo. Na naszych oczach urzeczywistnia się piękne marzenie umierającego Piusa X.

Nadchodzi nowa epoka. Świat woła o mężów Bożych złączonych z Chrystusem. Droga odnowienia świata prowadzi przez Eucharystię. Tylko kapłan żyjący pełnią życia eucharystycznego potrafi dać Chrystusa światu.

Z serdecznym pozdrowieniem i błogosławieństwem

(-) ks. I. Posadzy TChr
Poznań, dnia 1 czerwca 1952 r.

Druk: LO IV, s. 38-42.