Poznań, dnia 15 lutego 1936.
Bezrobotni!
Oto człowieczeństwo cierpiące nie w symbolu, lecz w tragicznej masie żywych ludzi. Niewinne ofiary cudzych grzechów społecznych i fałszywych socjalnych ustrojów! Uderzyły w nich apokaliptyczne klęski, zrodzone z doktrynerstwa i egoizmu.
Bezrobotni! - oto człowieczeństwo skaleczone w swym twórczym posłannictwie, upokorzone w swej godności, odartezeswych przyrodzonych praw do bytu, bezrękie, ubezwładnione, głodne, bezdomne.
Bezrobotni! - oto brutalne spętanie żywych sił ludzkich, uwięzienie moralnych energii, wycieńczenie ducha. Męczennicy przeobrażającego się świata! Brańcy w rozprawie o nowe czasy!
Wara wam od nich siewcy niepokoju! Zbrodnia to i podłość iść do nich po bolszewicku z podszeptem wywrotu i pchać ich głodnych na bagnety policji! Idźmy do nich w imię ludzkości, wszak nas z nimi człowiecze braterstwo skuwa. Idźmy do nich z ciepłem polskiej duszy, bo to nasi plemienni bracia. Idźmy do nich z miłością chrześcijańską, jednoczy nas bowiem znak wiary i Odkupienia.
Czas skończyć z herezją samolubstwa, nielitości,bezczynu. Trzeba kres położyć karnawałowej maskaradzie ochłapów humanitarnych. Przezwyciężyć trzeba ogarniające nas zmęczenie społeczne.
Nie o łaskę chodzi, nie o jałmużnę odczepną,lecz o wielki bratni czyn ludzki, obywatelski, katolicki.
Tym walnym czynem będzie Tydzień Pomocy dla Bezrobotnych. Jego powodzenie to kwestia honoru - a w wyższym jeszcze stopniu sprawa polskiego i katolickiego honoru.
Druk: "Przewodnik Katolicki" 8(1936), s. 121;
także: Dzieła, s. 522-523.